Rozdział 85

Siedział w swoim pokoju. Ostatnio praktycznie z niego nie wychodził, chyba, że naprawdę nie miał innego wyjścia. Przez cały ten czas myślał o Mary Ann. Jakby to było gdyby wyznał jej miłość podczas ostatniego spotkania? Czy byliby szczęśliwi? Czy wybaczyliby sobie wszystkie przykre słowa i czyny? Dlaczego blondynka wtedy, podczas pamiętnej kolacji nie chciała się zgodzić na to, żeby zaczęli wszystko od nowa? Jeszcze pamiętał jej słowa: „Nie. Tak się nie da”, tylko dlaczego? Przecież jeszcze wtedy nie było między nimi żadnych prawdziwych kłótni. Gdyby wtedy się zgodziła, ich losy potoczyłyby się zupełnie inaczej. A tak, uraza z każdym dniem narastała powodując coraz to nowe niedomówienia i niejasności. Osiągając punkt kulminacyjny podczas ślubu jej babci. Przecież on wcale nie chciał od niej odchodzić! Wręcz przeciwnie! Tylko, że musiał sobie to wszystko najpierw przemyśleć, poukładać, bo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie cofnie już tych słów. A one byłyby dużym krokiem do przodu. Przez jedno „kocham cię” zmieniłoby się zarówno całe jego życie jak i jej. O ile w tej chwili dostawała niemiłe maile czy listy, to teraz byłoby ich jeszcze więcej, a dziewczyny w Niemczech i innych krajach europejskich, w tym w Polsce by ją totalnie znienawidziły. Pomijając rzecz jasna to, że on sam nie potrafił wymazać z pamięci kilku przykrych sytuacji, jak choćby tego, że całowała się z Tomem, czy kilkakrotnie go odrzuciła. Sam nie wiedział czy robiła to świadomie czy nie, ale w każdym razie to bolało. Bardzo. Czasami miał ochotę się rozpłakać, ale zawsze zasłaniał napływające łzy do oczu złością. Złością na siebie. Co niefortunnie odbijało się również na innych.

            Wstał i podszedł do szafki, której już dawno nie używał. Były tam schowane wszelkie przybory do rysowania począwszy od ołówków, mazaków, kredek, a skończywszy na farbach i pastelach. Wyciągnął kilka rzeczy i położył je na biurku, zrobionym ze starych, drewnianych drzwi. Rozsiadł się wygodnie na fotelu i zaczął kreślić linie, które z czasem zaczęły przypominać postacie. Myślał przy tym o Mary Ann. Jak wspaniale byłoby być z nią. Całować ją, dotykać, mieć u swego boku. Gdyby tylko oboje wybaczyliby sobie te wszystkie kłótnie, przykrości, zadane cierpienia... Jednak wiedział, że to do końca nie jest możliwe. Bał się, że oboje będą chowali w sercu urazę, która z czasem może otworzyć nowe, szersze rany, niż te, które są w tej chwili. Nie chciał, żeby jakakolwiek zadra w sercu zniszczyła jego miłość do Mary Ann. Może lepiej cierpieć z powodu nieszczęśliwej miłości niż awantur i artykułów pojawiających się w gazetach?

            Już podczas ich pierwszego spotkania w kinie spodobała mu się. Nie była jakąś zachwycającą pięknością, rodem z wybiegów, ale mimo to zwrócił na nią uwagę. Zresztą nie on jeden. Tomowi również wpadła w oko. Tak jak Gustavowi i Georgowi. Było w niej coś co go do niej przyciągało. Kiedy kazała im zejść z miejsc był zaskoczony. Oto pierwsza dziewczyna, która tak ich potraktowała odkąd „Durch den monsun” znalazło się na szczycie list przebojów. Podziałało to na niego i pozostałych jak kubeł lodowatej wody. Jednym słowem uświadomiła im, że wcale nie różnią się od innych . Nie są od nich lepsi, ani gorsi. Są po prostu ludźmi, którzy zasługują na takie samo traktowanie.

-          Co robisz? - zapytał wesoło Tom.

-          Myślę - odpowiedział krótko, zupełnie ignorując jego obecność w pokoju.

-          Nad czym?

Kiedy bliźniak nie otrzymał odpowiedzi na swoje pytanie podszedł do biurka. Bill starał się zasłonić swoje rysunki, ale nie udało mu się to. Brat wszystko dostrzegł, jego najskrytsze myśli, które były przedstawione za pomocą kilku kresek na papierze. Tom chwilę milczał, po czym się odezwał:

-          Musiałeś to zepsuć? Nie mogłeś powiedzieć jej, że ją kochasz? - nie spodziewał się takiej reakcji brata. Jednak doskonale wiedział, że to on wszystko zepsuł. Gdyby nie ten pocałunek z Hannah, to nie byłoby potem tej całej szopki. Znowu zaczęła wzbierać w nim złość.

-          A ty musiałeś się z nią całować?!  - podniósł ton. Mimo, że wybaczył Tomowi już ten czyn, to dalej bolało. - Gdyby nie to, to z pewnością...

-          Czyli to moja wina?! - przerwał mu.

-          A kogo?!

-          To nie był nawet pocałunek!

-          A co? Bo mi to na pocałunek wyglądało!

-          Czy ty nic nie rozumiesz?! Ona cię kocha! Zadzwoń do niej, pogadajcie...

-          Może tak zrobię...

Bliźniak wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami, a on chwycił do ręki ołówek. Przelewał swoje myśli na papier. Ale nie tak jak zawsze. Tym razem nie pisał tekstów piosenek, tylko szkicował. Kreski same wychodziły spod jego ręki, tak jakby był wytrawnym rysownikiem, który ma doświadczenie w tej dziedzinie.

* * *

            Usłyszałam dźwięk domofonu. Z westchnieniem podniosłam się z krzesełka i ruszyłam do przedpokoju, w którym znajdował się aparat.

-          Słucham? - zapytałam. 

-          Mary Ann? - co on tu robi? Myślałam, że to już definitywnie skończone.

-          Co chcesz? - spytałam ostro.

-          Możemy porozmawiać?

-          Czekaj. Zaraz zejdę.

Odłożyłam słuchawkę i zaczęłam powoli zakładać buty. Po co Piotrek do mnie przyszedł? Po tak długim okresie czasu? Sądziłam, że nasze drogi się rozeszły. I prawdę mówiąc było mi to na rękę. Nie chciałam go nigdy więcej widzieć. Nie wiem czemu tak się dzieje, ale ten chłopak drażni mnie samą obecnością. Wystarczy, że na niego popatrzę, a już jestem wściekła. Choć może przez ten czas moje uczucia się zmieniły? Już za moment się przekonam...

Zeszłam po schodkach i wolnym krokiem skierowałam się do furtki przy której stał w miarę wysoki chłopak ubrany w czarne workowate spodnie i szarą bluzę z napisem PROSTO. Kiedyś, jeszcze zanim poznałam Billa, podobali mi się właśnie tak ubrani chłopcy. Jednak kiedy się w nim zakochałam mój gust diametralnie się zmienił. Teraz ideałem stał się dla mnie wokalista Tokio Hotel. Mimowolnie porównywałam wszystkich osobników płci męskiej do niego. I wszyscy wypadali przy nim słabo.

-          Hej. O czym chcesz rozmawiać? - zapytałam chłodno.

-          Eee... O nas - wybałuszyłam oczy. Przecież nie ma żadnych „nas”!

-          Piotrek, ale nie ma już... nas - mówiąc to ostatnie słowo lekko się skrzywiłam.

-          Ale... Mary... Misiu, ja nie potrafię o tobie zapomnieć... Ja cię dalej kocham... Proszę daj mi szansę...

Spojrzałam na niego zaskoczona. Przecież on mnie nie może kochać! Zresztą ja i tak kocham Billa! I nikogo innego! Ale... może warto spróbować jeszcze raz? Może szybciej zapomnę o Czarnowłosym? On odrzucił moje uczucia, więc może tak będzie najlepiej? Może powinnam dać jeszcze jedną szansę Piotrkowi? W gruncie rzeczy, to nie jest zły chłopak... Nie. Nie mogę tak postąpić. Za bardzo go zranię. I siebie przy okazji.

-          Nie - odparłam krótko.

-          Ale dlaczego? - drążył.

-          Bo cię nie kocham. Przykro mi...

-          Ale ja ciebie kocham! - wykrzyknął rozpaczliwie. - Proszę... daj mi szansę...

-          Wybacz mi, ale nie mogę tego zrobić - powiedziałam cicho. - Oboje bylibyśmy nieszczęśliwi. Znajdziesz jakąś dziewczynę, którą pokochasz...

-          Już znalazłem i nie chcę szukać dalej. Ja... nie potrafię o tobie zapomnieć.

-          Będziesz musiał. Przepraszam.

Obróciłam się na pięcie i skierowałam w stronę drzwi wejściowych do domu zostawiając go samego. Wiem, że jest mu przykro, ale czułby się dużo gorzej mając świadomość, że jestem z nim, choć nic do niego nie czuję, z litości. Zresztą sama bym tego nie wytrzymała. Dalej kocham Billa, tak samo jak nie chcę nikogo innego niż Czarnowłosego we własnej osobie. Jeżeli nie mogę mieć jego, to nie chcę żadnego innego. Nikt mi go nie zastąpi. On jest jedyny w swoim rodzaju. I najukochańszy.