Rozdział 161

Georg Listing siedział na kanapie usytuowanej przed wielkim, czterdziestocalowym telewizorem z pilotem w jednej dłoni, a kawałkiem ciasta drożdżowego w drugiej. Uwielbiał ten przysmak upieczony przez mamę. Żadne inne ciasto nie dorównywało temu. To właśnie tego wypieku najbardziej brakowało mu podczas tych wszystkich wyjazdów.

            Wkładając kolejny kęs do ust zmienił kanał. Pamiętał jaka mama była szczęśliwa, kiedy kupił jej ten telewizor za swoje pierwsze zarobione pieniądze. Przywołał na usta uśmiech przypominając sobie jej zszokowaną minę kiedy dwóch rosłych mężczyzn wnosiło wielkie, tekturowe pudło do domu. Nagle usłyszał jakiś hałas dobiegający z góry. Chwilę nasłuchiwał, ale jako, że nie rozległ się już żaden dźwięk powrócił do oglądania telewizji i pałaszowania ciasta. Pobyt w domu był dla niego najlepszym wypoczynkiem. Nawet nie przeszkadzały mu piski dochodzące sprzed jego mieszkania. Nie miał pojęcia skąd ich fanki dowiedziały się o tym, że przyjechali na kilka dni do Magdeburga. Przecież nikt o tym ponoć nie wiedział! Jednak patrząc na kilka dziewczyn stojących pod jego domem uśmiechnął się. Wyobrażał sobie co musi się dziać w Loitsche. Bliźniaki pewnie nie mogą nawet wyjść na podwórko!

            Usłyszał cichy brzdęk. Wyłączył głos w telewizorze i pochłaniając kolejny kawałek ciasta drożdżowego nasłuchiwał. Z góry wyraźnie dochodziła do niego jakaś rozmowa. Ostrożnie wstał z kanapy, biorąc kolejną porcję pysznego wypieku i skierował się po drewnianych schodkach na górę. Z każdym kolejnym krokiem Georga głosy stawały się coraz wyraźniejsze. Nie miał wątpliwości, że należą do dwóch dziewczyn. Jednak co one robią w jego domu?! A dokładniej w jego pokoju?!

            Stanął przed drzwiami i nasłuchiwał przez moment.

-          Mówiłam ci, żebyś uważała!

-          Nie tak głośno, bo usłyszy.

-          I tak pewnie już usłyszał jak zrzuciłaś to cholerne auto! - mówiła szeptem jedna z nastolatek, choć w jej głosie można było wyczuć zdenerwowanie. Słysząc jej słowa złapał się za głowę. Czyżby uszkodziły jego Porsche Carrerę z 2005 roku, które składał przez prawie dwa tygodnie? „Tylko nie to...” - jęknął w duchu.

Otworzył zamaszystym ruchem ręki sosnowe drzwi i wtargnął do środka ciężko dysząc. Nawet nie zwracając uwagi na dwie nastolatki rozłożone na jego łóżku podbiegł do swojego wymarzonego auta i pozbierał części z podłogi, których nie uprzątnęły. Był wściekły! Powoli, próbując się uspokoić odwrócił się w stronę dziewczyn, które teraz wystraszone siedziały skulone na jego błękitnej pościeli z kory.

-          Co.wy.tu.robicie?! - wycedził przez zęby. - I.dlaczego.zniszczyłyście.moje.Porsche?! - jego krzyk przerodził się w pisk.

-          My... - odezwała się jedna z nich - Przepraszamy...

-          Składałem je przez dwa tygodnie! Cholerne dwa tygodnie! - krzyczał, a w oczach czaiła mu się żądza krwi. - To auto moich marzeń!

-          My naprawdę nie chciałyśmy... - teraz usprawiedliwiała się druga z nich. - Bardzo przepraszamy, my tylko...

-          Co wy tylko?! Jak tu weszłyście?! I po co?!

Dziewczyny siedziały wystraszone na jego łóżku, co chwilę zerkając na siebie, po czym znów patrzyły na niego. Dopiero teraz zauważył, że mają takie same kasztanowe włosy jak on, dokładnie tak samo ścięte, wyprostowane i zarzucone na prawą stronę. W dodatku miały na sobie podobne t-shirty i wytarte spodnie do tych jakie on nosi! To już jakaś paranoja! Do jego pokoju włamały się właśnie dwie fanki wystylizowane tak jak on!

-          Mówicie, albo zadzwonię na policję - powiedział chłodno.

Nastolatki spojrzały po sobie i spuściły głowy. Najwyraźniej żadna z nich nie miała ochoty aby Georg wzywał policję. W końcu choć nie chciały niczego ukraść włamały się do jego domu.

-          My... Zobaczyłyśmy to drzewo - kiwnęła w stronę wielkiego dębu rosnącego na podwórku basisty - i pomyślałyśmy, że skoro okno jest otworzone, to możemy wejść...

-          Przecież to włamanie! - wykrzyknął.

-          Tak, - przyznała druga - ale bardzo chciałyśmy cię zobaczyć, a to był jedyny sposób... My... Przepraszamy...

-          Zobaczyłyście mnie i co teraz?! Powinienem zadzwonić po policję!

-          Proszę - jedna z nastolatek podeszła do niego i złapała go za dłoń - nie rób tego. Prosimy... - spojrzała błagalnie w jego zielone oczy.

-          Dlaczego miałbym tego nie robić?! - spytał ostro, choć złość stopniowo z niego uchodziła.

-          Bo... My tylko... - dukała patrząc na niego jeszcze bardziej rozpaczliwie. - Prosimy... Wiemy, że nie powinnyśmy zakłócać ci spokoju, ale...

-          Georg my cię kochamy - wpadła jej w słowo koleżanka, a jego oczy przybrały rozmiar wielkości monet o nominale dwóch euro.

-          Tylko wam się wydaje, że mnie kochacie - odparł rezolutnie.

-          Nie - dziewczyna, która trzymała go za rękę pokręciła przecząco głową. - My naprawdę cię kochamy.

-          Jak można się zakochać w osobie, której nie znacie? - podniósł jedną brew w górę. Nie miał pojęcia do czego zmierzają nastolatki.

-          Widocznie można... - powiedziała jedna z nich po czym wpadając mu w ramiona zaniosła się spazmatycznym szlochem, a on zaczął gładzić ją uspokajająco po plecach. Bo cóż innego mógł zrobić? - Nie wierzę, że jestem teraz w twoich ramionach... - Przez jej ciało przeszedł dreszcz.

-          Już dobrze, nie płacz. Jak macie na imię?

-          Ja jestem Galeschka - przedstawiła się dziewczyna siedząca na łóżku. - A to jest Lorelei - wskazała na przyjaciółkę, która teraz płakała w objęciach basisty.

Odsunął lekko Lorelei od siebie i spojrzał w jej zapłakane oczy.

-          Ile macie lat?

-          Osiemnaście - odparła znowu wpadając w jego ramiona.

W pokoju zapanowała całkowita cisza przerywana jedynie łkaniem Lorelei. Nie wiedział co ma zrobić, aby dziewczyna przestała płakać. Teraz już całkowicie porzucił myśl o wezwaniu policji, ale mimo tego był wściekły, że zniszczyły jego model Porsche Carrery. W końcu podszedł z nią do łóżka i pomógł jej usiąść na miękkiej pościeli. Odsunął się od niej i zajął miejsce na czarnym, obrotowym fotelu. I co on ma z nimi zrobić?

-          Bardzo się na nas gniewasz? - spytała Galeschka patrząc mu prosto w oczy.

-          Trochę za to, że zniszczyłyście mi moje Porsche - odpowiedział szczerze podnosząc lekko kąciki ust w górę.

-          Naprawdę mi przykro, że je zrzuciłam... - odezwała się szeptem bawiąc się rąbkiem swojej bluzki. - Może da się naprawić?

-          Pewnie tak - wzruszył ramionami. - Macie na coś ochotę?

Dziewczyny spojrzały na siebie i uśmiechnęły się porozumiewawczo. Nie miał pojęcia o co może im chodzić. W jednej chwili na policzkach nastolatek wykwitły delikatne rumieńce, zaś z oczu Lorelei nie płynęły już łzy. Galeschka zdjęła z siebie bluzkę. Koleżanka poszła w jej ślady. Georg patrzył na to co się dzieje w jego pokoju z niedowierzaniem.

-          Trzeba było powiedzieć, że chcecie zamienić się bluzkami, wtedy bym wyszedł - mruknął podnosząc się z fotela i kierując się w stronę drzwi.

-          Głuptas... - Galeschka podeszła do niego i pogłaskała czule po policzku. - Pytałeś czy mamy na coś ochotę... - szepnęła zmysłowo.

-          To co wam przynieść? - wpadł jej w słowo już nieźle spanikowany. Czuł, że jeżeli zostanie tutaj choć odrobinę dłużej przyglądając się seksownym ciałom dziewczyn nie będzie w stanie się im oprzeć. - Może chcecie colę, sprite’a, nestea, herbatę, kawę - wyliczał. - A może macie ochotę na ciasto drożdżowe? Mama upiekła. Jest pyszne...

Jego dalsze zachwalanie doskonałego wypieku rodzicielki przerwały usta Lorelei, które poczuł na swoich. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. Z początku próbował się opanować i odsunąć od dziewczyny, ale jak poczuł dłonie jednej z nich pod swoją koszulką przestał oponować. Odwzajemnił jej pocałunek i skierował się w stronę łóżka. To co teraz robili było takie szalone! W życiu nie przypuszczał, że w jego pokoju pojawią się kiedykolwiek dwie napalone na niego fanki. W dodatku niezwykle seksowne. Przez chwilę w jego umyśle pojawiły się wyrzuty sumienia. Nie powinien tego robić. Widzi te dziewczyny pierwszy raz na oczy! Ale skoro Tom może sypiać z fankami, to czemu nie on? Przecież same tego chcą...

Nie zwracając uwagi już na nic zaczął namiętnie całować Lorelei. W tym czasie Galeschka podniosła mu koszulkę w górę i przesuwała mokrymi ustami po nagich plecach. Jęknął z rozkoszy. Nie sądził, że kiedykolwiek przytrafi mu się coś takiego! W gruncie rzeczy był szczęśliwy, że nastolatki włamały się do jego pokoju. Ściągnął z siebie czarny t-shirt i rzucił w bliżej nieokreślone miejsce zatapiając się tym razem w ustach Galeschki. Całowała zdecydowanie namiętniej niż jej poprzedniczka. Co wcale nie znaczy, że gorzej, albo lepiej. Po prostu inaczej. Ich splecione języki wykonywały niesamowity taniec, kiedy Lorelei zaczęła całować go w szyję. Z początku obsypywała go zaledwie delikatnymi muśnięciami, żeby w końcu lizać jego skórę. Jeszcze nigdy nie czuł aż takiego podniecenia. Oderwał się od dziewczyny i zaczął rozpinać jej rozporek od spodni. Kiedy jej jeansy leżały gdzieś na podłodze zabrał się za ściąganie ubrania z Lorelei. Ta, kiedy została już w samej bieliźnie delikatnie dotknęła paska od jego spodni i z uśmiechem na ustach zaczęła go wysuwać ze szlufek. Galeschka w tym czasie zaczęła obsypywać pocałunkami twarz basisty. Wysunęła swój wilgotny język i rozpoczęła nim wędrówkę po jego nagim torsie, sprawiając mu tym samym przyjemność. Wydawał z siebie zduszone jęki.

„Niech tylko Tom się o tym dowie...!” - pomyślał Georg z satysfakcją. Już widział oczyma wyobraźni minę gitarzysty! I ten wzrok pełen zazdrości...!

Lorelei pchnęła go lekko na posłanie. Pod plecami poczuł miękką pościel. Dziewczyny usiadły po jego dwóch stronach i z kokieteryjnymi uśmiechami zdjęły z siebie biustonosze, pozostając jedynie w koronkowych majtkach. Kiedy cicho pojękując zaczęły się całować pieszcząc jednocześnie swoje kształtne piersi poczuł, że robi mu się jeszcze bardziej gorąco niż przed chwilą. To takie seksowne kiedy dwie kobiety się ze sobą całują... I pomyśleć, że to wszystko dzieje się w jego sypialni, że ma w tym swój udział... Przetarł oczy, a gdy całujące się dziewczyny nie znikły uśmiechnął się do siebie szeroko. Tom mu nie uwierzy, jak mu opowie o tym, w czym właśnie bierze udział! W końcu nastolatki się od siebie oderwały i zajęły całowaniem jego wyćwiczonego torsu. Teraz choćby chciał to przerwać, nie byłby w stanie. Jego pożądanie było tak silne, że musiał je zaspokoić. Delikatnie zsunął majtki z Galeschki. Dziewczyna tylko z uśmiechem na ustach zbliżyła swoje wargi do jego i pocałowała namiętnie. Po chwili dołączyła do nich Lorelei. Czyste szaleństwo! Jeszcze nigdy nie całował się na raz z dwoma dziewczynami! Galeschka ściągnęła bieliznę z koleżanki i z szerokimi uśmiechami złapały w zęby jego bokserki delikatnie zsuwając z niego. Ich pojękiwania musiało być słychać na dworze, ale jego to zupełnie nie interesowało. Oto spełniają się jego najskrytsze marzenia!

Nastolatki spojrzały na siebie lekko kiwając głową, tak jakby coś między sobą uzgadniały. W końcu Galeschka zaczęła błądzić mokrym językiem po jego nabrzmiałej już męskości, a Lorelei obsypywała pocałunkami jego tors. Złapał za ręce dziewczynę i przyciągnął do siebie. Pocałował mocno w usta, a następnie zaczął przygryzać jej sterczące sutki. Słysząc pojękiwania Lorelei włożył w jej najdelikatniejsze miejsce dwa palce i poruszał nimi sprawnie. Galeschka widząc co się dzieje z basistą usiadła na nim okrakiem obejmując jego męskość swoimi udami. Jęknął z rozkoszy gdy nastolatka zaczęła się wiercić dążąc do największej przyjemności.

* * *

Tom Kaulitz leżał bez ruchu na miękkim materacu w swoim pokoju. Od dłuższego czasu wpatrywał się tępo w biały sufit obracając bezmyślnie w dłoniach telefon komórkowy. Dlaczego Nikola nie dzwoniła? Przecież obiecała, że się odezwie! A tymczasem mijały kolejne minuty, godziny, a ona wciąż milczała. Próbował się do niej dodzwonić kilkakrotnie, ale bez większego rezultatu. Za każdym razem odpowiadała mu automatyczna sekretarka.

Dlaczego Nikola nie chciała z nim rozmawiać?

Co zrobił źle? A może żałowała tego co się między nimi wydarzyło i dlatego teraz go unika?

Nie. Nie zrobiłaby tego, bo przecież powiedziała, że się w nim zakochała. Jaki w takim razie mogła mieć inny powód, aby się do niego nie odezwać? A co jeśli kłamała mówiąc, że się w nim zakochała? Może to był tylko taki impuls pod wpływem chwili?

Nie miał pojęcia, ale chciał wierzyć, że dziewczyna była z nim szczera. Jednak gdyby tak było do końca, to czyż nie zgodziłaby się od razu zostać jego dziewczyną?

Z ponurych rozmyślań wyrwał go dźwięk domofonu rozchodzący się echem po całym domu. Nie podniósł się jednak z prowizorycznego łóżka, aby otworzyć przybyszowi. Szczególnie, że osobą dzwoniącą mogła okazać się jedynie jakaś zakochana w nich fanka. Nie miał pojęcia skąd dowiedziały się o tym, że przez kilka dni przebywają w swoim domu, ale zupełnie go to nie cieszyło. Owszem, kochał swoje fanki, ale bez przesady. On też jest zwykłym nastolatkiem, który musi odpocząć od czasu do czasu! I tak był praktycznie na każde ich zawołanie. Niekończące się wywiady, sesje, koncerty, występy w programach telewizyjnych... Czasami czuł się tak jakby brał udział w jakimś chorym reality show. Ciągle ktoś śledzi jego życie!!

W domu ponownie rozległ się dźwięk dzwonka. Tym razem był znacznie bardziej natarczywy. Zaciskając lewą dłoń na telefonie wstał z łóżka i wściekły skierował swoje kroki do drzwi wejściowych. Nie zamierzał bawić się nawet w podnoszenie słuchawki domofonu. Postanowił, że od razu przegoni natręta, bez zbędnego cackania się. Uchylił drzwi, a widząc przed płotem oprócz kilku nastolatek, które na jego widok zaczęły przeraźliwie piszczeć, Andreasa uśmiechnął się szeroko. Już tak dawno go nie widział... Odkąd stali się sławni coraz ciężej było utrzymywać kontakty ze starymi znajomymi, jednak bardzo się starali.

-          Fama głosi, że zawitaliście na kilka dni do Loitsche – blondyn uśmiechnął się do niego przekraczając próg domu.

-          Jaka fama? – podniósł brwi. Był zdumiony, że ludzie tak szybko zaczęli mówić o tym, że przyjechali do Loitsche. A przecież wczoraj nawet nie wyszli z domu! Jedynie zadzwonili na policję, aby coś zrobili z nastolatkami wystającymi przed ich domem.

-          Zapomniałeś już, że Loitsche to wieś? – roześmiał się wesoło kierując swoje kroki do salonu. – Tutaj wieści rozchodzą się bardzo szybko. Cześć Bill! – rzucił Czarnemu na przywitanie. Widząc, że siedzi obok niego ponętna dziewczyna z długimi blond włosami, teraz spiętymi w kucyk uśmiechnął się do niej czarująco. – Jestem Andreas – wyciągnął do niej dłoń, którą uścisnęła.

-          Mary Ann, ale my się już znamy...